همـــای رحمــت
تا حبّ علی و آل او یافته ایم کام دل خویش مو به مو یافته ایمهمـــای رحمــت
تا حبّ علی و آل او یافته ایم کام دل خویش مو به مو یافته ایمامید!!!!
امید!!!!
تعدادی موش آزمایشگاهی رو به استخر
آبی انداختند و زمان گرفتند تا ببینند چند ساعت دوام میارند.
حداکثر زمانی رو که تونستند دوام
بیارند 17 دقیقه بود.
سری دوم موشها رو با توجه به اینکه
حداکثر 17دقیقه می تونند زنده بمونند به همون استخر انداختند.
اما این بار قبل از 17 دقیقه نجاتشون
دادند.بعد از اینکه زمانی رو نفس تازه کردند دوباره اونها رو به استخر انداختند.
حدس بزنید چقدر دوام آوردند؟
حج
همه حج می روند، ما حج بیاوریم
شاید صفای کودکیمان را اینجا ، جا گذاشته ایم!!!!
زیبایی و طراوت نوجوانیمان را ببینند
«بازی روزگار»
نوشتاری از شادروان پروفسور حسابی با عنوان «بازی روزگار»
بازی روزگار را نمی فهمم! من تو را دوست می دارم... تو دیگری را... دیگری
مرا... و همة ما تنهاییم.
داستان غم انگیز زندگی این نیست که انسان ها فنا می شوند، این است که آنان از دوست داشتن باز می مانند.
همیشه هر چیزی را که دوست داریم به دست نمی آوریم پس بیاییم آنچه را که به دست می آوریم، دوست بداریم.
انسان عاشق زیبایی نمی شود، بلکه آنچه عاشقش می شود، در نظرش زیباست!
انسان های بزرگ دو دل دارند: دلی که درد می کشد و پنهان است، دلی که می خندد و آشکار است.
همه دوست دارند که به بهشت بروند، ولی کسی دوست ندارد که بمیرد.
عشق مانند نواختن پیانو است. ابتدا باید نواختن را بر اساس قواعد یاد بگیری، سپس قواعد را فراموش کنی و با قلبت بنوازی.
دنیا آنقدر وسیع هست که برای همه مخلوقات جایی باشد؛ پس به جای آنکه جای کسی را بگیریم، تلاش کنیم جای واقعی خود را بیابیم.
اگر انسان ها بدانند فرصت باهم بودنشان چقدر محدود است، محبتشان نسبت به یکدیگر نامحدود می شود.
عشق در لحظه پدید می آید. دوست داشتن در امتداد زمان. و این اساسی ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است.
راه دوست داشتن هر چیز درک این واقعیت است که امکان دارد از دست برود.
انسان چیست؟
شنبه: به دنیا می آید.
یکشنبه: راه می رود.
دوشنبه: عاشق می شود.
سه شنبه: شکست می خورد.
چهارشنبه: ازدواج می کند.
پنج شنبه: به بستر بیماری می افتد.
جمعه: می میرد.
|
دل من.......
کاش یه روز همه ما آدمها اینطوری باشیم
((اوبونتو))
یک پژوهشگرانسان شناس، در آفریقا، به تعدادی از بچه های بومی یک بازی را پیشنهاد کرد
او سبدی از میوه را در نزدیکی یک درخت گذاشت و گفت هر کسی که زودتر به آن برسد آن میوه های خوشمزه را برنده می شود
هنگامی که فرمان دویدن داده شد ، آن بچه ها دستان هم را گرفتند و بایکدیگر دویده و در کنار درخت، خوشحال به دور آن سبد میوه نشستند. وقتی پژوهشگر علت این رفتار آن ها را پرسید وگفت درحالی که یک نفراز شما می توانست به تنهایی همه میوه ها را برنده شود،چرا از هم جلو نزدید؟ آنها گفتند ": اوبونتو"* ؛ به این معنا که: "چگونه یکی از ما می تونه خوشحال باشه، در حالی که دیگران ناراحت اند"؟
اوبونتو" در فرهنگ "ژوسا" یعنی : من هستم، چون ما هستیم
گاهی به نگاهت نگاه کن!!!
انیشتین می‌گفت : « آنچه در مغزتان می‌گذرد، جهانتان را می‌آفریند. » استفان کاوی (از سرشناسترین چهره‌های علم موفقیت) احتمالاً با الهام از همین حرف انیشتین است که می‌گوید:« اگر می‌خواهید در زندگی و روابط شخصی‌تان تغییرات جزیی به وجود آورید به گرایش‌ها و رفتارتان توجه کنید؛ اما اگر دلتان می‌خواهد قدم‌های کوانتومی بردارید و تغییرات اساسی در زندگی‌تان ایجاد کنید باید نگرش‌ها و برداشت‌هایتان را عوض کنید .» او حرفهایش را با یک مثال خوب و واقعی، ملموس‌تر می‌کند:« صبح یک روز تعطیل در نیویورک سوار اتوبوس شدم. تقریباً یک سوم اتوبوس پر شده بود. بیشتر مردم آرام نشسته بودند و یا سرشان به چیزی گرم بود و درمجموع فضایی سرشار از آرامش و سکوتی دلپذیر برقرار بود تا اینکه مرد میانسالی با بچه‌هایش سوار اتوبوس شد و بلافاصله فضای اتوبوس تغییر کرد. بچه‌هایش داد و بیداد راه انداختند و مدام به طرف همدیگر چیز پرتاب می‌کردند. یکی از بچه‌ها با صدای بلند گریه می‌کرد و یکی دیگر روزنامه را از دست این و آن می‌کشید و خلاصه اعصاب همه‌مان توی اتوبوس خرد شده بود. اما پدر آن بچه‌ها که دقیقاً در صندلی جلویی من نشسته بود، اصلاً به روی خودش نمی‌آورد و غرق در افکار خودش بود. بالاخره صبرم لبریز شد و زبان به اعتراض بازکردم که: «آقای محترم! بچه‌هایتان واقعاً دارند همه را آزار می‌دهند. شما نمی‌خواهید جلویشان را بگیرید؟» مرد که انگار تازه متوجه شده بود چه اتفاقی دارد می‌افتد، کمی خودش را روی صندلی جابجا کرد و گفت: بله، حق با شماست. واقعاً متاسفم. راستش ما داریم از بیمارستانی برمی‌گردیم که همسرم، مادر همین بچه‌ها٬ نیم ساعت پیش در آنجا مرده است.. من واقعاً گیجم و نمی‌دانم باید به این بچه‌ها چه بگویم. نمی‌دانم که خودم باید چه کار کنم و ... و بغضش ترکید و اشکش سرازیر شد.» استفان کاوی بلافاصله پس از نقل این خاطره می‌پرسد:« صادقانه بگویید آیا اکنون این وضعیت را به طور متفاوتی نمی‌بینید؟ چرا این طور است؟ آیا دلیلی به جز این دارد که نگرش شما نسبت به آن مرد عوض شده است؟ » و خودش ادامه می‌دهد که:« راستش من خودم هم بلافاصله نگرشم عوض شد و دلسوزانه به آن مرد گفتم: واقعاً مرا ببخشید. نمی‌دانستم. آیا کمکی از دست من ساخته است؟ و.... اگر چه تا همین چند لحظه پیش ناراحت بودم که این مرد چطور می‌تواند تا این اندازه بی‌ملاحظه باشد٬ اما ناگهان با تغییر نگرشم همه چیز عوض شد و من از صمیم قلب می‌خواستم که هر کمکی از دستم ساخته است انجام بدهم .» حقیقت این است که به محض تغییر برداشت٬ همه چیز ناگهان عوض می‌شود. کلید یا راه حل هر مسئله‌ای این است که به شیشه‌های عینکی که به چشم داریم بنگریم؛ شاید هر از گاه لازم باشد که رنگ آنها را عوض کنیم و در واقع برداشت یا نقش خودمان را تغییر بدهیم تا بتوانیم هر وضعیتی را از دیدگاه تازه‌ای ببینیم و تفسیر کنیم . آنچه اهمیت دارد خود واقعه نیست بلکه تعبیر و تفسیر ما از آن است -- هرگز زندگی را اینقدر جدی نگیرید هیچ کس از آن زنده خارج نخواهد شد |
???
ارزیابی عملکرد
-ارزیابی
عملکرد-----------------------------
پسر
کوچکی وارد مغازه ای شد، جعبه نوشابه را به سمت تلفن هل داد و بر روی جعبه رفت تا
دستش به دکمه های تلفن برسد و شروع کرد به گرفتن شماره.
مغازه
دار متوجه پسر بود و به مکالماتش گوش می داد.
پسرک
پرسید: خانم، می توانم خواهش کنم کوتاه کردن چمن های حیاط خانه تان را به من
بسپارید؟
زن پاسخ
داد: کسی هست که این کار را برایم انجام می دهد !
پسرک
گفت: خانم، من این کار را با نصف قیمتی که او می دهد انجام خواهم داد!
زن در
جوابش گفت که از کار این فرد کاملا راضی است.
پسرک
بیشتر اصرار کرد و پیشنهاد داد: خانم، من پیاده رو و جدول جلوی خانه را هم برایتان
جارو می کنم. در این صورت شما در یکشنبه زیباترین چمن را در کل شهر خواهید داشت.
مجددا زن
پاسخش منفی بود.
پسرک در
حالی که لبخندی بر لب داشت، گوشی را گذاشت.
مغازه
دار که به صحبت های او گوش داده بود به سمتش رفت و گفت: پسر...، از رفتارت خوشم
آمد؛ به خاطر اینکه روحیه خاص و خوبی داری دوست دارم کاری به تو بدهم.
پسر جواب
داد: نه ممنون، من فقط داشتم عملکردم را می سنجیدم.
من همان
کسی هستم که برای این خانم کار می کند
آیا ما
هم میتوانیم چنین خود ارزیابی از کار خود داشته باشیم؟
وقتی من مُردم چه خواهد شد؟
وقتی من مُردم چه خواهد شد؟
وقتی من مُردم هیچ اتفاق خاصی نخواهد افتاد چون من عددی نیستم که بخواهد طوری شود.
فقط چند روزی خانواده و دوستان من ناراحت شده و پس از مدتی همه مرا از یاد خواهند برد.
من می مانم و من
تنهای تنها
در گرو اَعمال خویش
در گرو عملکرد خویش نسبت به خانواده، مردم و جامعه، نسبت به کارم، نسبت به این چند سال عمر که خدا به من ارزانی داشته و اینکه چه کرده ام و چه اندوخته ام؟
چه تفکری داشتم؟ دنباله رو چه کسانی بودم و از چه کسانی پیروی می کردم؟
چه کارهای خوب یا کارهای بدی انجام داده ام؟
چه سُنّت و روشی را در بین مردم بجا گذاشتم؟
حق چه کسانی را پایمال کردم؟
همسر و فرزندانم کمی آسیب می بینند اگر با ایشان مهربان بوده باشم؛ وگرنه خوشحال خواهند شد.
محیط کار و همکارانم نیز چنین اند. کسی را در پست سازمانی من خواهند گنجاند تا کارها را به جای من انجام دهد؛ حالا بهتر یا بدتر از من
پس الان که زنده ام چه کنم تا بعداً دچار ندامت و پشیمانی نشوم؟
الان باید قدر زندگی را بدانم
.......
.......
......
گرگ اجل یکایک از این گله می برد - این گله را نگر که چه آسوده می چرد!