روان شناسى و نماز
در نیایش و دعا چون ارتباط روانى انسان با مرکز ومبدأ آفرینش است، باید روح داراى شادابى و پذیرش باشد. یعنى اگر بین روان آدمى و نیایش، تناسب وجود داشته باشد، نیایش جایگاه شایسته خود را خواهد داشت.آنگاه در جان آدمى أثر مىگذارد،درمان مىبخشد،روح را دگرگون مىسازد.
شگفت آور آنکه در چهارده قرن قبل حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) به ارتباط عمیق روانشناسى و نیایش توجّه داشته و به روانشناسى نیایش، اشاره فرمود که:
إِنَّ لِلْقُلُوبِ إِقْبَالاً وَإِدْبَاراً؛ فَإِذَا أَقْبَلَتْ فَاحْمِلُوهَا عَلَىالنَّوَافِلِ، وَإِذَا أَدْبَرَتْ فَاقْتَصِرُوا بِهَا عَلَى الْفَرَائِضِ.
(دلها را روى آوردن و نشاط، و پُشت کردن و فرارى است، پس آنگاه که نشاط دارند آن را بر انجام مستحبّات وا دارید، و آنگاه که پُشت کرده بىنشاط است، به انجام واجبات قناعت کنید.)
با سلام .خسته نباشی .جالب بود